Ik heet helemaal geen Klaasie!
- Annemieke en Leonie
- 8 jul 2014
- 3 minuten om te lezen
Huilend kwam hij bij de tent aangerend.
"Mama, ze noemen me allemaal Klaasie.
En ik heet helemaal geen Klaasie!"
Verdrietig en verontwaardigd over
zoveel onrecht keek Koen zijn moeder aan.
Wat er aan de hand was?
Op de camping werd elke avond gevoetbald.
Een Frans team tegen een Nederlands team.
Om het voor iedereen makkelijker te maken
kreeg elke speler een naam van een speler uit het
Nationale team van zijn land.
De WK was nog vers, dus dat kon prima.
Zo speelde er elke avond op de camping onder
andere Ribery, Evra en Griezmann tegen Robben,
van Persie en Claassie.
Er werd rekening gehouden met hoe je eruit zag.
Zo heette die blonde jongen Kuyt en die snelle,
behendige speler Robben. Lekker makkelijk.
En als je elkaar ergens anders tegen kwam op
de camping of bij het strand dan riep je gewoon Robben of Claassie.
Blijkbaar kende Koen Claassie niet,
wat zou kunnen aangezien Koen 6 jaar is
en uit Amsterdam komt.
Of hij herkende de afspraken van de groep niet.
En omdat hij er graag bij wilde horen deed hij net
of hij het allemaal prima vond,
maar thuis kwam zijn emotionele ontlading.
Ik herkende het patroon.
Eerlijk gezegd pas nadat ik thuis weer
aan de slag ging met intakes voor een teamtraject.
Mensen die met elkaar samen werken of spelen
maken bewust en onbewust afspraken met elkaar.
Zo werd op de camping elke avond vanaf 20 uur gevoetbald.
Maar je kon gedurende de hele wedstrijd binnen komen vallen.
Niemand deed daar moeilijk over.
Soms werden de teams even herschikt,
maar dat ging allemaal prima.
Daar is niet uitgebreid over vergaderd,
stond nergens op papier en
toch schikte iedereen zich naar deze afspraak.
Dat gaat heel vaak goed.
In teams die al langer bij elkaar zitten zijn
soms ongeschreven afspraken die niet
helemaal duidelijk zijn, verschillend worden
geĆÆnterpreteerd of tegenstrijdig zijn.
Dan gaat het op den duur mis.
Het begint met kleine irritaties.
Die krijg je meestal nog wel glad gestreken
doordat de leidinggevende of degene die het voor
het zeggen heeft laat zien hoe hij of zij erover denkt.
Ja, laat zien!
Meestal wordt gekeken hoe de leidinggevende
erop reageert. Dus als de leidinggevende niets doet
dan is het blijkbaar ok. Als ze demonstratief op haar horloge
kijkt maar niets zegt dan is het niet ok, maar kom je ermee weg
en als ze je direct aanspreekt ben je over de grens gegaan.
Dan weet iedereen in de groep weer hoe het zit.
Zonder dat er expliciet over is gesproken.
Blijkbaar doen we dat in groepen.
We vragen niet precies hoe het zit.
We kijken gewoon hoe iedereen het doet
en letten goed op de reacties van belangrijke
figuren in de groep. We conformeren ons graag
aan de heersende opvattingen of normen.
En als we niet helemaal weten wat die zijn?
Gewoon goed opletten!
En soms vragen we het nog even aan een collega
of we verwonderen ons thuis. Pas als we genoeg getoetst
hebben of onze opvattingen vreemd zijn durven we
soms de stap te wagen om dit in de groep te bespreken.
Zelfs als we zeker weten dat de groepsnorm ons niet helpt
houden we liever onze mond om de lieve vrede te bewaren of om erbij te horen.
Dat is niet echt effectief!
Waarom niet?
Omdat groepsnormen niet altijd efficiƫnt en effectief zijn.
Ander gedrag kan veel effectiever zijn om groepsdoelen te behalen.
Wanneer iedereen zich steeds weer schikt naar de groepsnormen
dan staan deze nooit ter discussie.
Wat je kan doen?
Teams waarmee wij werken hebben baat bij het
expliciet maken van de groepsafspraken,
van het uitspreken van verwachtingen naar elkaar,
van doorvragen bij onduidelijke antwoorden,
bij het bespreken van een casus.
Dan blijken de opvattingen helemaal niet zo
eenduidig te zijn als iedereen dacht.
Zijn nog flinke gesprekken nodig om echt op een lijn te komen.
De afspraken die een groep dan maakt
neemt iedereen veel serieuzer.
Er wordt kritisch doorgevraagd wanneer
iemand zich niet aan de afspraken houdt.
Hierdoor neemt zowel de kwaliteit van de
samenwerking als de kwaliteit van het werk toe.
En hoe het met Klaasie is afgelopen?
Toen hij uitgelegd kreeg dat hij de naam had
van een speler uit het Nationaal team ging hij
vol trots elke avond het veld op.
Wil je ook aan de slag met de groepsnormen of
ongeschreven regels van jouw team?
Neem dan vooral contact met ons op.
Over de auteurs
Leonie en Annemieke zijn psychologen met een passie voor groepsdynamiek.
Ze helpen organisaties in tijden van onzekerheid, gedoe en verandering.
Door te investeren in een gezonde samenwerking die duurzaam tot betere prestaties leidt.
Hun bedrijf heet Firijn.
Comments