De olifant ontmaskerd
- Annemieke en Leonie
- 30 okt 2017
- 2 minuten om te lezen
“Nu weet ik wat ons probleem is!”
riep één van de teamleden blij.
De rest knikte enthousiast mee.
Ik werkte met een programmateam dat een grote organisatorische verandering in twee samenwerkende organisaties moest faciliteren.
Allemaal hoog opgeleide, slimme, invloedrijke mensen. Je zou verwachten dat ze heel wat voor elkaar kunnen boksen samen.
Het tegenovergestelde was het geval.
De overleggen verliepen stroperig.
Er werd weinig besloten. Terwijl het team toch echt bestaat uit mensen die van doorpakken houden.
Ze waren gefrustreerd en licht gedesillusioneerd.
De teamsessie duurde een dag.
Er was al een ochtend gevuld met veel praten en weinig luisteren.
De energie was ver te zoeken.
We gingen naar buiten.
Ik hing drie papieren op de muren: trekker, volger, rebel.
Er was wel genoeg gepraat. Dus ik besloot ze gelijk te vragen om positie te kiezen:
Welke natuurlijke rol neem jij in het team in?
Het plaatje zag er ongeveer zo uit:
Dat was het eureka moment.
Dit plaatje behoeft inderdaad geen uitleg.
Je snapt zo waarom dit team niet werkt. Teveel trekkers of teveel rebellen in een team, zorgt voor disbalans En gebrek aan binding.
Zonder binding heb je geen team.
Je blijft zoeken met elkaar. In dat zoeken gaat bijna alle energie zitten.
Ik heb zelden een team ontmoet dat zo blij was te ontdekken wat hun probleem was.
De olifant in de kamer was eindelijk ontmaskerd.
Ze realiseerde zich daardoor ook wat ze te doen hadden: dienstbaar zijn aan elkaar. Bereidheid tonen om elkaar het podium te geven. Maar ook: elkaar de mond snoeren. Daar lag een mooie taak voor de volgers in het team.
Ze zijn dit allemaal gaan doen. Gelijk in het volgende overleg en alle overlegmomenten daarna.
Het werkt fantastisch. Ze luisteren beter naar elkaar. Er wordt minder gepraat. Er wordt voorgang geboekt.
Er is weer energie.
Comments