Recept om je team afhankelijk van jou te maken
- Annemieke en Leonie
- 7 sep 2018
- 4 minuten om te lezen
“Kunnen ze dat niet zelf?’’ vraagt Monique. Ik moet haar vast schaapachtig hebben aangekeken.
“Hoezo?”, vraag ik.
“Hebben ze de vaardigheden, capaciteiten en mogelijkheden om het zelf te doen?” vraagt ze nog een keer.
“Ja, natuurlijk. Hoezo?”
“Waarom ga jij het dan doen?” vraagt Monique.
Ik voel me betrapt. Sterker nog ik had niet eens in de gaten dat ik iets op me had genomen. Nu Monique zo doorvraagt merk ik pas wat er aan de hand is.
Er staat een diplomering van leerlingen voor de deur. Een aantal teamleden zijn druk bezig om hier van alles voor te regelen.
Zojuist belde een van de teamleden mij om me op de hoogte te brengen van de stand van zaken.
Ze deelde me mee dat alleen de catering nog geregeld moest worden. Daarna viel ze stil.
Bijna gedachteloos bood ik aan om de taak op me te nemen. Dankbaar werd van mijn aanbod gebruik gemaakt.
Monique legt precies de vinger op de zere plek. Mijn zere plek!
Ik was op dat moment nog leidinggevende. Van een team zeer professionele opleiders. Die prima in staat waren om zelfstandig hun zaken te regelen.
Toch gedroegen ze zich minder zelfstandig dan je zou verwachten.
Huh?
Na mijn gesprek met Monique wordt mij duidelijk dat ik iets te doen heb om het team verder te kunnen laten groeien.
Ik houd het team nu tegen.
Hoe ik dat doe? Door dingen van ze over te nemen die ze prima zelf kunnen regelen. Door vragen aan ze te stellen die ze ook aan elkaar kunnen stellen. Door vragen te beantwoorden waar ze zelf het antwoord op weten. Door in te vullen, af te vangen en te beschermen.
Intussen klaagde ik soms bij collega’s Over de tegenvallende zelfstandigheid van mijn team. Hoe vaak ik in een gat moest springen om rampscenario’s te voorkomen. En hoeveel energie mij dat kostte.
Monique verwoordde het wat extremer. Zij vond dat ik mijn team pamperde. En gepamperde teams zijn helemaal niet leuk.
Ik was samen met mijn team in een vicieuze cirkel beland die je vast herkent.
Doordat ik in het gat sprong konden teamleden zich permitteren om niets te doen of af te wachten. Niemand die ze daarop aansprak.
Ja, ik mopperde wel. Maar dat is niet hetzelfde als de verantwoordelijkheid in het team leggen. Dat weet ik nu.
Ergens was het ook wel lekker zo. Ze hadden me nodig.
De positieve aandacht die ik daardoor kreeg was fijn. Die woog echter niet op tegen de bakken met energie die het kostte als ik alles bleef oplossen.
Natuurlijk zag ik dat het anders moest.
Toch bleef ik het werk van mijn team opknappen. Meestal had ik daar hele mooie verklaringen voor zoals: ‘Zij hebben nog zoveel ander werk’ ‘Het moet echt vandaag af’ ‘Het kost hun veel meer tijd om dat te regelen’ ‘Ik kan het beter/sneller’
Mijn primaire taken bleven soms liggen. Ik was steeds aan het schipperen met mijn tijd. Erg frustrerend.
Toch durfde ik de verandering lange tijd niet goed aan. Ik vond het veel te spannend om zaken terug te leggen, te confronteren en uit mijn comfortzone te moeten.
Dat zou betekenen dat ik stiltes moest laten vallen die ongemakkelijk zijn, mensen moest aanspreken en patronen moest benoemen. Ik denk dat ik dat op dat moment niet aandurfde.
Ging ik dan alle confrontaties uit de weg?
Nee, natuurlijk niet.
Ik had heel veel een op een gesprekken.
Daarin beloofde teamleden mij om meer initiatief te nemen, om zelf problemen op te gaan lossen, om bij elkaar aan te kloppen.
Maar zodra iedereen weer bij elkaar was schoten we onmiddellijk in ons vaste patroon.
Hoe het mij lukte om het patroon te keren? Mijn zwangerschap werd mijn redding. Mijn zwangerschap verliep niet vlekkeloos. Ik was continu misselijk. Dat is reuze vermoeiend kan ik je zeggen.
Al snel kon ik niet meer alle uren blijven werken. Dus moest ik letterlijk afstand nemen en loslaten.
En je raadt het al.
Geen rampscenario’s, alles liep gewoon door.
Het team paste zich razendsnel aan deze nieuwe situatie aan. Ze namen veel meer initiatief, loste dingen zelf op, bespraken verschillende oplossingen met elkaar en deelde mij vervolgens mee welke het zou worden.
Kortom, ze hadden mij helemaal niet nodig om goed te functioneren.
Echt goed voor je ego is dat niet.
Gelukkig was ik op dat moment te druk met mijn hormonen om me daarmee bezig te houden.
Het heeft voor een flinke reset gezorgd in het team. Het team ervaarde dat het leuk is om zelfstandig dingen op te pakken, ook als je nog niet helemaal weet hoe het moet.
We kwamen in een positief zichzelf versterkend patroon terecht. Ik nam niet meer automatisch dingen van ze over.
De tip die mij erg heeft geholpen: Wacht tot er daadwerkelijk een vraag wordt gesteld.
Geen vraag om hulp dan deed ik ook (nog) niets.
Natuurlijk ging dat niet meteen goed. Maar inmiddels hadden we als team ons patroon scherp dus werd ik door teamleden teruggefloten als ik de verleiding om in te springen niet kon weerstaan.
Je wil niet weten hoeveel tijd en energie ik over hield voor andere dingen.
Wil je tools om patronen in teams makkelijker te doorbreken? Kom dan naar onze trainingsdag ‘het spel der ongeschreven regels’ op 15 november 2018. Klik hier voor meer informatie en om je op te geven.
Wil je leren om een luiere teamcoach of manager te worden? In februari starten we met de tweede editie van onze driedaagse training ‘luie teamcoaching’.
Comments